کتابخانه ملی ایران در سال ۱۳۱۶ با هدف جمع‌آوری، حفظ و نگهداری منابع علمی، فرهنگی و تاریخی ایران تأسیس شد. این کتابخانه در ابتدا با نام “کتابخانه مجلس شورای ملی” آغاز به کار کرد و هدف اصلی آن، ذخیره‌سازی و گردآوری آثار مرتبط با تاریخ و فرهنگ ایران بود. تأسیس کتابخانه ملی به‌عنوان یک مؤسسه فرهنگی با چشم‌انداز حفظ میراث فرهنگی و علمی کشور، در راستای حمایت از پژوهشگران و محققان ایرانی و جهانی صورت گرفت.

در سال ۱۳۴۰، نام کتابخانه به “کتابخانه ملی ایران” تغییر پیدا کرد و به تدریج این مؤسسه شروع به توسعه مجموعه‌های خود کرد. در این دوره، به‌ویژه با کمک برنامه‌های فرهنگی و دولتی، کتابخانه ملی  به یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین کتابخانه‌ها در خاورمیانه تبدیل شد. یکی از اهداف مهم این کتابخانه، گردآوری منابع مختلف علمی از جمله کتاب‌های خطی و نسخ قدیمی بود.

با توجه به اهمیت این نهاد در حفظ و نگهداری میراث فرهنگی، در سال ۱۳۷۲ ساختمان جدید و مدرن کتابخانه ملی در تهران به بهره‌برداری رسید. این ساختمان به‌عنوان مرکز اصلی نگهداری منابع فرهنگی و تاریخی ایران شناخته می‌شود و مجهز به امکانات پیشرفته برای نگهداری، مرمت و نمایش آثار باارزش است.

کتابخانه ملی در طول تاریخ خود نقش مهمی در گردآوری منابع علمی و فرهنگی ایفا کرده و با همکاری‌های بین‌المللی، به‌ویژه در زمینه حفظ نسخ خطی و آثار تاریخی، شناخته شده است. علاوه بر این، این کتابخانه به‌عنوان یک مرکز تحقیقاتی و پژوهشی، پذیرای محققان و پژوهشگران از سراسر جهان است.

در نهایت، کتابخانه ملی ایران امروز به‌عنوان یکی از نهادهای فرهنگی پیشرو در کشور، به حفظ تاریخ و فرهنگ ایران ادامه می‌دهد و با ارائه خدمات متنوع، از جمله دسترسی به منابع دیجیتال و آنلاین، تلاش می‌کند تا میراث علمی و فرهنگی ایران را به نسل‌های آینده منتقل کند.